- bij beide methoden worden de patiënten gevraagd om een woordenlijst uit het hoofd te leren (volgorde is niet van belang)
- hoeveel pogingen zijn er nodig om de 10 woorden in het lange termijn geheugen te krijgen
- selectief herinneren:
- na 6 pogingen kan ze voor het eerst de 10 woorden herinneren
- de patiënt is niet in staat om consistent 10 woorden te herinneren
- restrictief herinneren:
- na 6 pogingen is elk woord gezegd
- het falen kan gelinkt worden aan het opvragen van woorden uit het lange termijn geheugen
- je kan de lijst leren als lijst en niet als 10 individuele woorden
- ze linken het probleem aan het lange termijn geheugen maar uit de data kan je afleiden dat de patiënt direct na het horen van de woorden niet alles kan herhalen
- is er een invloed op het geheugen als er geen specifieke link is tussen de woorden
- kan de patiënt enkele uren later deze woorden nog opzeggen
- hoe groot is de invloed van alcoholisme als je die vergelijkt met het geheugen van een relatief "normaal" geheugen (zonder ernstige aandoeningen die deze kunnen beschadigen).
- de 2 methoden toepassen
Ze bespreken 2 simpele manieren om bij verschillende mensen het geheugen te quoteren en met elkaar te vergelijken (nl. selectief herinneren en restrictief herinneren) Bij selectief herinneren herhalen ze enkel de woorden die je niet genoemd hebt in de test die direct volgt na het opzeggen van alle woorden tot je 2 opeenvolgende testen alle woorden kan opzeggen, restrictief gaat doortot je elk woord minstens 1x kan herinneren zodat de lijst inkrimpt (elk woord wordt na het herinneren ervan uit de lijst gehaald). Woorden die je kan herinneren in een sessie waar die voorgaand niet in gezegd is, komen uit je lange termijn geheugen. Het falen van de patiënt kunnen we linken aan het niet (snel genoeg) kunnen onthouden van woorden in het lange termijn geheugen. We kunnen zeggen dat een lijst gekend is als de patiënt consistent alle woorden kan herhalen, het heeft dus geen nut als je uit het lange termijn geheugen woorden kan onthouden wanneer je andere woorden die net gezegd zijn niet kan herhalen. Deze methoden zijn enkel nuttig om abnormaliteiten vast te stellen (in dit geval alcoholisme) maar vertellen weinig over de staat van het geheugen als je 2 patiënten met hetzelfde probleem met elkaar vergelijkt. De patiënt had bij beide methoden 6 pogingen nodig vooraleer die in staat was om alle woorden op te zeggen, maar was niet in staat om deze te herhalen in de volgende sessie van selectief herinneren. De beste manier om dit aan te pakken is door je visie te veranderen, je mag het niet zien als 10 individuele woorden maar als een lijst waar je zelf een link moet leggen tussen verschillende woorden. Op deze manier kunnen wij een hypothese opstellen, "Door een link te leggen tussen de woorden zorg je niet alleen dat je in de volgende sessie een hoger aantal woorden kan herhalen maar ook dat je na enkele uren meer woorden kan opsommen dan iemand die deze manier niet toepast". Deze hypothese lijkt me belangrijk voor het resultaat maar is niet behandeld in deze studie.
APA format:
- Buschke, H., & Fuld, P. A. (2011). Evaluating storage, retention and retrieval in disordered memory and learning. Neurology, 76(20), 1725-1725. doi:10.1212/01.wnl.0000398283.10171.75
- Buschke, H., & Fuld, P. A. (1974, November 01). Evaluating storage, retention, and retrieval in disordered memory and learning. Retrieved from https://n.neurology.org/content/24/11/1019.short (reeds toegevoegd in bibtex bestand op github)
APA format: